Στα αισθηματα μου...
μπορω να επιβαλω σιγη!...
...Δεν μπορω να επιβαλω ορια
ΕΣΥ?????

Mια πόζα ...ναι μόνο μια πόζα....
Περιστρέφεσαι γυρω απο τον εαύτον σου...
καλπάζουν όλες σου οι εκδοχές...
τώρα γύρω απο τον άξονα σου
συντρίβεσαι εντελώς...


ο Πήγασος καλπάζει, η Χίμαιρα πετα...
Κραυγές λύκων χαιρετίζουν την σελήνη
Η νύχτα παίζει το παιγνίδι της ,με τους δικούς της όρους...
Κανείς δεν παίρνει αυτά που δικαιούται
παίρνει αυτα που ζητά....


Ηθελα να σου γράψω ενα τραγούδι,
αλλά οι νότες φεύγουν ...
όπως και οι μέρες...
μέρες γενναιότητας και αποφάσεων...
μέρες γεμάτες βάρβαρες αβρότητες κι αιμοσταγή φιλια....


Το φεγγάρι περιφέρεται θρασύ κι αδέσποτο 
πάνω απο τους δρόμους που ουρλιάζουν τα σκυλιά 
Τον θάνατο φαντασιώνεσαι 
όταν σε απογειώσει ο έρωτας... 
τους μεγάλους έρωτες δέν πρεπει να τους διηγείσαι...
Αποχρωματίζονται...τους σκοτώνεις


   Η δυναστεία των ειδώλων...
είδωλα, σκιές κι αντανακλάσεις
Η γοητεία το ύστατο επιχείρημα
το πλέον αδιαμφισβήτητο
το πλέον ισχυρό!!


Κανείς δεν πρόκειται να νικήσει
η ρουλέτα δεν εχει μπίλια...
αίσθημα ένδειας και οδύνης
Ηδονική οδύνη....οδυνηρή ηδονή...


Ομως  ο καιρός παγωνει...
Τα έντομα,τα ερπετά κι οι υπερβάσεις  έπεσαν στην γνωστή τους νάρκη...
οι μπίλιες στίς ρουλέτες όλου του κόσμου 
στριφογυρίζουν αναίτια ,ανελέητα και ατερμάτιστα 
οπως η γη  


Προλαβαινω ....
να δραπετεύσω απόψε
σε μέτρια όνειρα και συμβάσεις  
Αύριο δεν θ’άχει φεγγαρι και θα’μαι δειλη...Ανυπεράσπιστη!!!                                                

Α!!!οι αισθησεις...ειναι τοσο ανθεκτικες, τοσο σαφεις, τοσο σοβαρες...τοσο συγκεκριμενες που καταληγουν απεριγραπτες!!! Δεν ξεγελιουνται οπως τα συναισθηματα και οι ιδεες!!!
Ειναι οι αισθησεις κι η δικη τους συνεπεια που κρατουν τις αναμνησεις!!!
Τι θα ειχε απομεινει αραγε  ,σ’οσους αποτολμησαν ενα γενναιο ταξιδι,στους αγριους ερωτικους λειμωνες;;; Η στυφη εμπειρια πως καπου ..καποτε προσεγγισαν την καρδια της ζωης,....καπου..καποτε...ακουσαν τον χτυπο της και παλι τον εχασαν!Το δεος ακομα και τις φορες που φερθηκαν γελοιοι και τελος την συνειδηση πως τιποτα δεν καταλαβαν!!!
Ειναι πιο πισω τους κι χρονος....
Δικαιος η αδικος καιρος που σεργιαναει,δηθεν αμεριμνα κι αδιαφορα και βαζει τα πραγματα στην θεση τους!Περπαταει και παει..κι οι ανατικαταστατοι αγαπημενοι , θα γινουν ευκολα ανταλλαξιμοι!Το παν θα γινει τιποτα!Το φοβερο αστειο!Το λατρευτο  αδιαφορο!Το ποθητο ανυποφορο!...Μπορει κι αντιστροφα,γιατι <σκιας οναρ> τ’ανθρωπινα!...Σκιες ρευστες και τρεπτες που αλλαζουν , ομως αυτο που σιγουρα θα απομεινει ειναι η φθορα ,που σαν σκονη χωματοδρομου στην αρχη και μετα σαν συννεφο απο αμμο ερημου ,κατεβαινει κι επικαλυπτει τις ιστοριες μας!!!Τις κρυβει, τις αφανιζει η τις παραχωνει σε  σπηλιες αναμνησης!!!
Ειναι ομως μια αναμνηση τιμια;;;Ποσο να εμπιστευτεις την κριση μιας μνημης;;;
Οχι δεν μπορεις να εμπιστευτεις αλλη μνημη περα απο την μνημη των αισθησεων!!
Ειναι αυτη η μνημη που σαν υγρος ηλεκτρισμενος αερας ποτιζει το φιλτρο της ψυχης και την βαζει να σκεφτει! Υπαχει ,καποια εστω στιγμη,που κατι μεσα σου,κατι αγνωστο και ισχυρο ξερει τι θες,ξερει τι εισαι ικανος να κανεις!!!Μπορει ο νους σου να το αποδιωξει υστερα...ομως εκεινο πριν απο τον νου καταλαβε!!!Σαν βασιλειο κιρκης σ’αιχμαλωτισε!
 και νιωθεις το ωραιο και το σημαντικο ,οσο ποτε στην ζωη σου!!!
ΝΑΙ!!! Η αισθηση....ανηθικη σαν την τρελλη,ανευθυνη σαν βασιλιας,ανεγγιχτη σαν φαντασιωση!!!Ομωσ μονο φαντασιωση δεν ειναι!Ειναι πιο υπαρκτη απ’τους θνητους,δεν ξερουμε απο ποσο μακρια ερχεται και ποσο μακρια πηγαινει! 

Υπαρχουν αγκαλιασματα ευχαριστα,δυνατα,ηδονικα κι αξεχαστα!
Ομως υπαρχουν κι αλλα που σπανια ζει καποιος...και πρεπει να τα ξεχασει μετα!
Σε παιρνουν με κλειστα ματια στην κατηφορα της δινης, που σε τραβαει προς τα σπλαχνα σου...κι απο’κει προς την πιο υγρη ριζα του ενστικτου...κι οχι μονο της ηδονης, αλλα κι εκεινο του θανατου! Σε τυλιγουν με τον πιο αποδιωγμενο εαυτο σου ,οπως με χιτωνα,γιατι ειναι ενας εαυτος βαρβαρος ...σαν λιμασμενος κυνηγος,σαν μωρο!
Πρεπει να τα ξεχασεις αυτα τα αγκαλιασματα για να μπορεσεις να σεβαστεις την ψυχη σου!
...Για να μπορεσειςνα ξαναπεις πως εισαι ανθρωπος συνετος...κανονικος!!!
...Πρεπει να τα ξεχασεις για να μπορεσεις να ζεις διχως τους!!!!

Μ’εσενα εμαθα πως ο ερωτας δεν ειναι τυφλος...

ειναι αποκαλυπτικος,αλλα εμεις δεν αντεχουμε για πολυ την οραση που μας χαριζει...

Δεν ειναι ευκολο να κοιτας μεσα στον αλλον για πολυ...

Εγω ομως θελω να σε κοιταξω...να κοιταξω τον ανεξελεγκτο σπασμο στις γωνιες των βλεφαρων σου!

Να κοιταξω τον βυθο σου και να δω το ειδωλο μου στο νερο του πυθμενα σου....

Μαθαινω για τον εαυτον μου σκυβοντας μεσα τους....

τα κοιτω και μου ερμηνευουν την ζωη,την μυχια υπαρξη μου, μου εξηγουνε!

Μεγαλα ματια υγρα,γεματα δακρυα...

τα δακρυα θα τρεξουν...

στεκονται στην ακρη των βλεφαρων για μια στιγμη , κι αμεσως μετα θα κυλησουν.....

Τωρα το βλεπω καθαροτερα απο ποτε ,πως μονο αγαπωντας υπαρχει κανεις....

με την αγαπη γινονται ολα διαφανα ....σαν δακρυα διαφανα!

ποσο δυσκολο ειναι ν’αγαπαει κανεις;;;

τι υποκρισια ,τι συγχιση,τι αγωνια να πεισουμε τον εαυτον μας οταν λεμε:ΑΓΑΠΩ!!!

Ομως σαν ανεβω στην γεφυρα των δικων σου ματιων,προχωρω προς στην δικη μου αληθεια...

και μπορω ν’αγαπω...

μπορω ν’αγαπαω ακομα και τον εαυτον μου....

Γινομαι ολοκληρη!

Η συνειδηση μου φωτιζεται σαν πανσεληνος...

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΩ, ΚΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΧΩ ΓΙΝΟΝΤΑΙ  ΕΝΑ!!!

Τα ματια σου μεγαλωνουν....

απλωνουν....

γινονται λιμνες....

γινονται συμπαν....

κι εγω τα κοιτω....τα κοιτω....μπορω και τα κοιτω

μπορω να πεσω στις λιμνες σου...

να χαθω ...

να βυθιστω...

Αν τα χασω θα διαπραξω ιεροσυλο σφαλμα να τ’αναζητησω αλλου!

Δεν θα τα βρω βεβαια....μονο θα τα ξαναχανω....

ξανα και ξανα....

μεχρι να παραδεχτω 

πως οι ανθρωποι δεν χανονται...

Χανεις μοναχα οσα δεν ειχες ποτε σου,κι ας ελεγες πως ειχες!

Δεν χανονται οσα σου δοθηκαν....οσα εδωσες...κι ας λες πως εχασες!

Ουτε με τον θανατο δεν χανονται.....

... Κανω μια ζορικη  κι επικινδυνη προσεγγιση ...με πρωτογνωρες φαντασιωσεις και κυματα αδρεναλινης να με ξεμεθουν....
Επιχειρω να διασπασω την γραμμη της σαρκας και των μυων...να προχωρησω προς την ινωδη αψιδα,οπου μαχονται η αορτη κι ο θωρακας...
.... κυκλωνω την κοιλη φλεβα που οδηγει στην καρδια σου....
Αυτην θελω να εκπορθησω!!!
   αυτο το σπλαχνο των 250  γραμμαριων...αυτη την αιματηρη θαλασσα....την ανασα της ψυχης σου μες στην υλη!!!


 βυθιζομαι  για να μου ανοιξει....Ατλαντιδα που βυθιζεται για ν’αναδυθει....
.....................................................................
διασπω την αμυνα σου σαν υδροβιο μες τα φυκια... τυλιγομαι γυρω σαν λυγερη μεδουσα που κινειται γρηγορα στο ακρογιαλι της σιωπης....
δεν νιωθω καθολου αβολα στην θεση αυτη...
Ομως 
δεν παιρνει κανεις  ΕΤΣΙ μια καρδια!
   ειναι ο μονος μυς που η συσπαση του ξεφευγει απο την θεληση ,.... δεν αφηνει περιθωρια στην ιδιωτικη πρωτοβουλια του ονειρου...δεν επιτρεπει την αυτοτελεια της φαντασιας.....

Κοιταζω τον μεγαλο κυκλο της σιωπης του ουρανου,σαν να ζητω ν’απλωθει αυτο που με σφιγγει...να γινει παγκοσμιο...να λυτρωθω!

Ψαχνω τον γαλαξια...ενωνομαι μαζι του,κι αφηνω τα χναρια μου στην αυρα του...καινε τα χναρια σου την καρδια μου....
Κανενα κυμα ως τωρα δεν καταφερε να σε φτασει,κανενας ανεμος να σε σβησει!
Ψαχνω για τα ματια σου...το αφηρημενο εκεινο βλεμμα,που οταν το εριχνες αδιαφορα απο 'δω κι απο ‘κει,εφθανε στην ριζα της ζωης μου!Ησουν τοσο φωτεινος που δεν σ’εβλεπα...κι η συναντηση μας βρισκεται στο...<<περιμενε με>>!!
...τιποτα...μα τιποτα δεν με διεγειρε ,οσο η φωνη σου!
Ο ηχος του απολυτου ερωτα ειναι η φωνη σου!!!
...οι σπαρταριστες σου μνημες...η φωτεινη σου εικονα...οι αληθινες μας ωρες...εισβαλλουν πανω μου σαν σκληροι αρχαγγελλοι, και με κανουν να θελω να σε ζητιανεψω ξανα και ξανα!ολα να τα υποστω για να σε ξαναζησω!!!


Αποψε ομως,πρεπει να κανω την ψυχη μου λεπτη και κοφτερη σαν λεπιδα...να πιανει λιγοτερο τοπο...να γινει πιο αποτελεσματικη,να μην ξοδευεται!!!

 Μακαρι να καταφερω να σ’αγγιξω....
Ο χρονος δεν με πειραζει οταν δεν υπαρχουν ρολογια να μου τον κλεβουν...
Το ευχομαι τοσο θερμα, που η ελπιδα με τσακιζει...
μ’αφηνει εξαντλημενη...με το μυαλο κενο,
μα ο ουρανος δεν σκιαζεται για τον ξεσηκωμο του ζητιανου της ευτυχιας...τον δικο μου ξεσηκωμο....
Στο αινιγμα της σφιγγας μετρω το ποσο σ’αγαπω!

Η ζωη εχει συμπτωσεις και φαντασια....Εχει φωτια, λαβα ρευστη κοχλαζουσα...
Εχει σκοταδι και φως!!!!
Οταν θελεις να νιωσεις την ζωη καιγεσαι...λιωνεις!
Η φτερουγα του Ικαρου ειναι παντα κολλημενη με κερι......αλλα δεν πειραζει που καιγεσαι, λιωνεις, και γκρεμοτσακιζεσαι...στο μεταξυ εχεις περασει καλα!!!!
Ειναι τοσο διασκεδαστικη η διαδρομη...τοσο διασκεδαστικο να κολυμπας μες στη ρευστη καυτη λασπη της φωτιας....τοσο διασκεδαστικα οδυνηρο...τοσο οδυνηρα διασκεδαστικο!!!!

 

Οταν ειμαι μαζι σου ο χωρος μπερδευεται, χανεται, κι εγω νομιζω πως βρισκομαι αλλου....σε αλλη πολη, σε αλλη χωρα ,σε αλλη ηπειρο....
Θελεις να χορεψουμε;;;
Ταγκο θα χορεψουμε....Σε τραβω απ’το χερι, σε σφιγγω πανω μου,κολλαω το σωμα μου πανω στο δικο σου,τα ματια μου ειναι κλειστα...ακολουθησε τα  βηματα μου...κι εγω τα δικα σου...κυκλοι και περιστροφες!Οπως ο ταυρος κι ο ταυρομαχος!
Τωρα χορευουμε...χωρις φιγουρες...ετσι κι αλλιως δεν υπαρχουν θεατες...το κοκκινο πανι, κοκκινοι ιβισκοι!Τα σωματα μας θα μεινουν σφιχταγκαλιασμενα,σχεδον ακινητα,αργα ,οι ανασες μας χορευουν ...ειναι βαριες!!!Η ανασα του ταυρου που ξεψυχα,το ματωμενο σπαθι! Η αρενα ωρρυεται! Θ’αφησουμε τα ιχνη μας πανω στον πλανητη... αιμα, σταγονες αιμα, ιδρωτας κυλα....τα κορμια μας ...η νυχτα ειναι υγρη,το αιμα του ταυρου κυλα, κυλα μωβ αιμα!
Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΑΜΑΤΑ!Αποτομα...οπως οταν φευγεις,αποτομα!Εγω μενω....

Φυσαει αερας και με καλει να σ’αναζητησω...
    ...Οι σταγονες της βροχης ψιθυριζουν οσα δεν ειπαμε...
..................................................................................................
Χαμηλα στη κοιλια σου...αποθανατιζω ενα φιλι....

....

Εσενα που γνωρισα στην ακρογιαλια της δικης μου Ιθακης

............και με ταξιδεψες εξω απο τα χωρικα μου υδατα....

 περα απ’ τις δικες μου υφαλοκρηπιδες.......

αλλαξες την καμπυλη της ζωης μου,

τις συντεταγμενες των στοχων μου...

Καλεσμα χαρταετου,που μ’εκανες να πεταξω στα υψη του ουρανου...

ΑΣΕ ΜΕ ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ!!!