... Κανω μια ζορικη  κι επικινδυνη προσεγγιση ...με πρωτογνωρες φαντασιωσεις και κυματα αδρεναλινης να με ξεμεθουν....
Επιχειρω να διασπασω την γραμμη της σαρκας και των μυων...να προχωρησω προς την ινωδη αψιδα,οπου μαχονται η αορτη κι ο θωρακας...
.... κυκλωνω την κοιλη φλεβα που οδηγει στην καρδια σου....
Αυτην θελω να εκπορθησω!!!
   αυτο το σπλαχνο των 250  γραμμαριων...αυτη την αιματηρη θαλασσα....την ανασα της ψυχης σου μες στην υλη!!!


 βυθιζομαι  για να μου ανοιξει....Ατλαντιδα που βυθιζεται για ν’αναδυθει....
.....................................................................
διασπω την αμυνα σου σαν υδροβιο μες τα φυκια... τυλιγομαι γυρω σαν λυγερη μεδουσα που κινειται γρηγορα στο ακρογιαλι της σιωπης....
δεν νιωθω καθολου αβολα στην θεση αυτη...
Ομως 
δεν παιρνει κανεις  ΕΤΣΙ μια καρδια!
   ειναι ο μονος μυς που η συσπαση του ξεφευγει απο την θεληση ,.... δεν αφηνει περιθωρια στην ιδιωτικη πρωτοβουλια του ονειρου...δεν επιτρεπει την αυτοτελεια της φαντασιας.....

Κοιταζω τον μεγαλο κυκλο της σιωπης του ουρανου,σαν να ζητω ν’απλωθει αυτο που με σφιγγει...να γινει παγκοσμιο...να λυτρωθω!

Ψαχνω τον γαλαξια...ενωνομαι μαζι του,κι αφηνω τα χναρια μου στην αυρα του...καινε τα χναρια σου την καρδια μου....
Κανενα κυμα ως τωρα δεν καταφερε να σε φτασει,κανενας ανεμος να σε σβησει!
Ψαχνω για τα ματια σου...το αφηρημενο εκεινο βλεμμα,που οταν το εριχνες αδιαφορα απο 'δω κι απο ‘κει,εφθανε στην ριζα της ζωης μου!Ησουν τοσο φωτεινος που δεν σ’εβλεπα...κι η συναντηση μας βρισκεται στο...<<περιμενε με>>!!
...τιποτα...μα τιποτα δεν με διεγειρε ,οσο η φωνη σου!
Ο ηχος του απολυτου ερωτα ειναι η φωνη σου!!!
...οι σπαρταριστες σου μνημες...η φωτεινη σου εικονα...οι αληθινες μας ωρες...εισβαλλουν πανω μου σαν σκληροι αρχαγγελλοι, και με κανουν να θελω να σε ζητιανεψω ξανα και ξανα!ολα να τα υποστω για να σε ξαναζησω!!!


Αποψε ομως,πρεπει να κανω την ψυχη μου λεπτη και κοφτερη σαν λεπιδα...να πιανει λιγοτερο τοπο...να γινει πιο αποτελεσματικη,να μην ξοδευεται!!!

 Μακαρι να καταφερω να σ’αγγιξω....
Ο χρονος δεν με πειραζει οταν δεν υπαρχουν ρολογια να μου τον κλεβουν...
Το ευχομαι τοσο θερμα, που η ελπιδα με τσακιζει...
μ’αφηνει εξαντλημενη...με το μυαλο κενο,
μα ο ουρανος δεν σκιαζεται για τον ξεσηκωμο του ζητιανου της ευτυχιας...τον δικο μου ξεσηκωμο....
Στο αινιγμα της σφιγγας μετρω το ποσο σ’αγαπω!